“Jetteke, ineens is het er weer!”, zegt deze jongen bang.
Ik: “Hoe groot is het nu?”
Vol overgave antwoordt hij: “Zo groot als een Tsunada.”
Als we lachen om een grapje, voelt hij dat het weer zakt.
Na een stilte zegt hij: “Ik word later uitvinder. Dan maak ik een heimwee-machine waar ik op een knopje kan duwen en de stem van mijn moeder kan horen. Met daarnaast een knopje voor mijn pleegmoeder.
En dan ineens, met heel veel enthousiasme: … en daaronder twee knopjes voor de stem van opa en oma.” Even is zijn heimwee helemaal weg.
Na 5 minuten komt de heimwee-golf weer in alle hevigheid terug en vraagt hij nogmaals naar de stappen van het naar-bed-gaanritueel. Hij vindt enigszins rust en houvast in mijn bevestigende antwoorden.
In mijn hoofd bouw ik een machine waar hij op een knopje kan duwen en zijn vertrouwen in zijn nieuwe situatie en in de volwassenen ineens weer 100% is.
Jetteke.